Warto było posłuchać nie tylko Darii Zawiałow

Tekst: Wojciech Brusiło

Kilka dni przez koncertem Darii, podczas przypadkowego spotkania ze znajomymi, wdałem się w rozmowę na temat sensu jej występu na takiej sali. No, bo jak to? Zazwyczaj gra ona koncerty stojące, rockowe, podczas których panuje, że tak powiem, ruchliwa atmosfera pod sceną. Byłem święcie przekonany, że muzyka Darii nie będzie współgrać z charakterem sali w budynku OWE Odra Centrum Sztuki. Utwory Darii są na tyle żywiołowe, że nie da się ich słuchać siedząc nieruchomo w fotelu.  Podczas tych towarzyskich dywagacji, usłyszałem coś ważnego.

„Ty za dużo myślisz. Na muzyce się skup, nie krzesłach.” 

Wtedy wyśmiałem to zdanie, nadal pewny swego. Ale, jako że człowiek uczy się całe życie, to wziąłem sobie tę radę do serca i mimo sceptycyzmu postanowiłem robić na koncercie dokładnie to, co powinienem – słuchać muzyki i dobrze się bawić. Przemyślenia zostawiamy na później.

Nadszedł piątek, 6 marca. Mając swoje obawy jedynie z tyłu głowy, wybrałem się na występ. Okazuje się, że chyba nie tylko ja bałem się nieruchomej publiki, bo co chwila rozlegały się okrzyki dwóch, chyba największych, fanek. „Daria! Daria!” co podrywało kolejne osoby z miejsc. Kilka osób już stało pod sceną, gdzie z każdą chwilą gromadziło się ich coraz więcej.

Gdy piosenkarka wraz z zespołem na dobre zaczęła grać, więcej ludzi skakało pod sceną w rytm muzyki, zdzierając gardła podczas refrenów, niż siedziało w fotelach. I choć daleki jestem do uczestniczenia w tego typu zwyczajach koncertowych, patrzyłem na to z uśmiechem. Głównie, dlatego, że moje początkowe obawy znikały wraz z każdym nowym pustym miejscem na sali. Trzeba przyznać, że muzyka Zawiałow potrafi porwać tłumy. A skoro już o niej mowa… 

Album Helsinki jest esencją tego, co w jej muzyce najlepsze. Dzieło pewniejsze i mocniejsze, niż poprzedni A Kysz!. Oryginalna mieszanka popu, gitary elektrycznej i odrobina alternatywy – razem tworzy przepis na świetny koncert. Helsinki zdecydowanie zasłużyły na status platynowej płyty i miano mojego ulubionego albumu. Kiedy wybrzmiała ostatnia piosenka z bólem serca opuszczałem filię Centrum Sztuki, podobnie jak pewnie każdy inny uczestnik koncertu. Co więcej, wychodziłem stamtąd zupełnie zapominając o wątpliwej funkcjonalności krzesła na koncercie.